Ne yeter?

Çok yeteneklisinizdir, fakat yetenek yetmez.
Büyük şeyler yapma fırsatınız vardır, fakat fırsat yetmez.
Olumlu bir fark yaratma arzunuz vardır, fakat arzu yetmez.
Büyük planlar yapmışsınızdır, fakat plan da yetmez.

Ne gerekir peki?

Ona doğru bir adım atmak ve yapmak. En küçücük eylemin bile en derin ve iyi düşünülmüş niyetten çok daha güçlü olduğunu biliyor musunuz?

Bugün, yapabileceğiniz şeyleri yapma günüdür. Bu sizin, ayağınıza gelen fırsatları ve olanakları gerçekleştirme anınızdır. En değerli arzularınızı ve iyi düşünülmüş planlarınızı muhteşem gerçekliğe dönüştürün. Günlerinizi eylemle doldurun, bırakın hayatınız zenginleşsin.

What is enough?

You are very capable, but that capability is not enough.
You have the opportunity to do great things, and yet opportunity is not enough.
You have the desire to make a positive difference, and yet that desire is not enough.
You have made great plans, but planning is not enough.

What is enough is to actually step forward and do it. The smallest action has far greater power than the most profound and well thought out intention.

Today is the day to do the things you're capable of doing. This is your moment to fulfill the best of the opportunities and possibilities that are open to you.

Transform your most treasured desires and your well laid plans into magnificent reality. Fill your days with action and you'll fill your life with richness.

You are powerful. You trust time and wait, never being pushed to making an important decision. You know what to do. When I trust myself and I trust time it is because I trust the destiny in front of me. I know I am moving upwards towards my destiny even when I take a slight detour. Just as driving up a high mountain the road sometimes dips, I can remember my journey is continuing upwards even though I may be experiencing a momentary downwards trend. Today let me have faith in my own positive destiny.

i am much more...

When I identify too closely with my current circumstances I limit my potential. I am much more than my current circumstances reflect. When I begin to think of myself in richer, deeper ways, then I come out from under the illusion of current limitations. Today let me consider that I am much more.

Domuz gribi üzerinde Meksika'dan bir gözlem

Eminim son zamanlarda Meksika’da yaşanan grip salgınını duydunuz, merak ettiniz. 23 Nisan’da salgın haberi verdi ve Meksika şehrindeki tüm özel ve devlet okullarını (ilkokul, lise, üniversite) bir süreliğine tatil etti. Daha sonra bu tatili, tüm diğer şehirlerdeki okulların tatili izledi, birçok dükkan kapatıldı. Özellikle başkentte hayat nerdeyse durdu, sinemalar, cafeler, kısacası insanların bir araya geldiği yerler kapatıldı.

Haberi Meksika basınından önce, birlikte çalıştığım İspanyol arkadaşın annesiyle konuşmasından öğrendim. Sonra internetten izlediğime göre dünya basınında hayli ciddi bir gündem yarattı bahsedilen grip. Sizlere bu gündem üzerinde Meksika’daki eleştirel makalelerden edindiğim izlenimlerle bir derleme yapacağım. Bunu hem sizin hem de Meksika’nın hak ettiğini düşünüyorum.

İlk olarak, ulusal anlamda grip ve alınan önlemler duyusunu Sağlık Bakanlığı sekreteri yaptı, duyurunun neden Genel Sağlık Konseyinin (yetkili makam olarak) değil de Sağlık Bakanlığının yaptığı eleştiren kesimler oldu. Ancak, 107 milyon kişinin yaşadığı bir ülkede bu durum, sadece bir sağlık önlemi olarak değil genel bir sosyal ve ekonomik problem olarak kendini gösterdi.
Halbuki bu hastalık yeni değil, ilk ortaya çıktığı yer ise Meksika Şehri hiç değil. Yaklaşık bir ay kadar önce Xalapa (Halapa) şehrinde sağlıksız çalışma koşullarından dolayı, Granjas Carroll isimli ABDli bir şirkete ait bir domuz çiftliğinde başlamış ve 20 kadar kişinin ölümüne sebep olmuş. Çevre, sağlık ve beslenme problemlerinden de dolayı yüzlerce insan bu grip vakasıyla yüzyüze kalmış Xalapa şehrinde. Ancak yıllardır bölgeyi kirleten Granjas Carroll şirketinden hiç bahsedilmedi ve bahsedilmiyor.

Bir başka eleştiri ise bu konunun bu kadar abartıldığı yönündeydi. Çünkü normalde Meksika’da milyonlarca çocuk hasta, her gün neredeyse 100 çocuk, hele de kırsal kesimlerde, sağlıksız ve yetersiz beslenme, solunum, islah ve öksürük gibi sebeplerden dolayı, hastaneye bile gidemeden ölmekte ve göz ardı ediliyor. Yani bu Meksika’nın virüs ya da bakteri enfeksiyonu ile ilk tanışması değil. Halen de önemli bir tehlike olabilen Dang hastalığı (bir tür sıtma), hepatit A, hepatit B, kolera gibi hastalıklar da söz konusu. Bunu yakından deneyimliyorum çünkü Meksikada sağlık hizmeti vatandaşları için çok pahalı bu yüzdende halk hastaneye gitmektense, iyice kötüleşene kadar evinde kalıyor, sonra da durum geç olabiliyor. Bu zamanla gelişmiş genel bir alışkanlık. Birçok köyde sağlık hizmeti yok ve kilometrelerce uzakta olan çocuklarını en yakın sağlık ocağına götürmek için ailesi onu yürüyerek götürmek zorunda. Çocuğu sağ salim ulaştırabilse de sağlık ocağında doktorun ya da ilacın bulunabileceği de meçhul. Bunun dışında Meksika’da yerli kimselere karşı ayrımcılıkta söz konusu olabiliyor. Çünkü birçok Meksika yerlisi İspanyolca bilmeyebiliyor. Eğer devlet bu kadar önemsiyorsa, neden diğer hastalıklar için de bu kadar önlem almıyor?

Domuz gribine karşı alınan önlemler kişiler arası fiziksek temastan da kaçınmayı, belirtiler görüldüğü anda doktora gidilmesini, kişisel hijyeni ve maske kullanmayı öngörüyor. Alınan önlemler belki yerinde ama şahsen daha kökten bir çözüm için daha derin politikaların gerçekleştirilmesi gerekmez mi? Mesela birçok insanın sağlıklı beslenebilmesi, temiz içme suyunun edinilmesi en önemlileri (Birçok Meksikalı, fakirlik sınırında yaşıyor.). Ya da okullarda tüm çocuk ve gençlerin sağlık kontrolünden geçirilmesi...

Diğer sorular ise şöyle; “Bu kadar salgınsa hastalık, ölenlerin aileleri ne alemde?”, “Eğer grip domuzlardan gelen bır virüsün mutasyonu ise, hastalık nasıl da birden şehirlerde ortaya çıkıyor, ya da medyada böyle gösteriliyor?”

Bir süre durdurulan sadece okullar olmadı, sosyal ve ekonomik hayattı. Kimi yerlerde görevliler, parklardaki insanların evlerine gitmeleri rica etti. Birçok işletme kapatıldı, sosyal etkinlikler iptal edildi. Köy ve kasabalarda sokak pazarlarının kurulmasına izin verilmedi. Ekonomik olarak, bundan en çok faydalanan kesim şüphesiz eczaneler, ilaç ve telekomunikasyon şirketleri oldu. Turizm, havayolları ve uluslararası ticaret olumsuz etkilendi.

Başka bir eleştiri ise benzer tarihlerde ve öncesinde yaşanan bir dizi gelişmelere dikkat çekiyordu; 2 Nisan’da G7 ülkeleri toplanması, sonrasında 16 ve 17 Nisan’da Obama, Meksika Cumhurbaşkanı Felipe Calderon ile özel bir toplantı yapması bunların başında. Sonra, 23 Nisan’da cumhurbaşkanı, kabinesiyle bir toplantı düzenledi, sonra da sağlık bakanlığı sekreteri grip virüsü duyurusunu yaptı ve önce Meksika şehrinde sonra da tüm ülkede ve ardından dünyada önlemler alındı. 24 Nisan’da G7 dünya ekonomisi için gerekenlerin yapılacağından bahsetti. 27 Nisan’da da dünyaca ünlü ilaç firması Aventis, 100 milyon euroyu aşı bulunması için harcayacağını ve hastalığın kontrolü için büyük miktarda dozun Meksika’ya bağışlanacağınu duyurdu.

Eleştiri, şöyle devam ediyor; “son 2 yıldır, ecza endüstrisi dünya çapında finansal problemler yaşamaktaydı; eğer savaş yaratamıyorsan hastalık yarat ki dünya ekonomisi yeniden çalışabilsin; Meksika bu hastalık için harika bir trampolin çünkü buradan birçok turist dünyanın değişik yerlerine gitmekte ve ne ilginç ki Meksika’da bulunup da ülkelerinde hasta olan kimseler G7 ülkelerinden.”

Tabi bu arada, 1 Mayıs ve Meksikalılar için önemli bir gün olan 5 Mayıs geçti ve geçmekte. Bu sayede birçok kimsenin toplanması ve gösteri yapması da önlenmiş oldu. Tüm bu olanlar belirsiz, korkutucu, öfke ve şüphe dolu bir bilim kurgu filmine benzetildi. Devlet birlik imajı verdi ve bu esnada parlamentodan önemli yasalar geçirdi. Uluslararası gündemde, krizden daha popüler bir konu bulunmuş oldu ve uluslararası finans sektörü belki biraz rahatladı.

Yarın, 6 Mayıs’ta ise hastalık birden kontrol edilecek ve herşey yoluna girecek!
Kısacası, her ne olduysa ve olmaktaysa, her ne kadar gerçek ya da yalansa, Meksika’nın imajı epey zarar gördü. Ülkede kimse bir yandan ne düşüneceğini pek bilemiyor, bir yandan da ne olur ne olmaz diye elinden geldiğince önlem almaya çalışıyor. Ancak tüm olanlar Naomi Klein’in “Şok Doktrini” teorisini anımsatıyor. Bu teoriye göre büyük ölçekli bir değişim gerçekleştirmek için bir felakete ihtiyaç var; savaş, doğal afet, darbe veya terorist salgını gibi. Çünkü felaket anında, halkın dikkati başka yöne çekilir, kolektif çok yaşayan bir halk birçok değerinden vazgeçebilir, daha itaatkar olur. Bilmem teori size tanıdık geldi mi?

Sevgilerle,
Serpil Ata, Meksika
5 Mayıs 2009

Meksika'da ne yapıyorum?

2007 Kasım'ında İspanya'da Ekonomik Kalkınma ve Uluslararası İşbirliği üstüne İspanyolca bir master yapmıştım, master bitirme çalışması olarak İspanya hükümetinin sağladığı bir bursla 6 aylığına Meksika'ya geldim. Sınıftaki her 11 kişi başka projelere gittiler, iki arkadaş Küba'da, ikisi Ekvator'da, kalan 7 kişi de Meksika'dayız.

Meksika'da Puebla eyaletinin kuzeyinde Zautla isimli bir kasabadayım. Burada Kırsal Kalkınma üzerinde bir Çalışma Merkezi var, 1980lerde kurulmuş. Şimdi ise çok farklı alanlarda projeler yürütüyorlar; üretim, eğitim, yerel halkla birebir atölyeler, mikrokrediler, küçük işletmeler…vs. Genel olarak kendi kendine yeterlili ve sürdürülebilir bir sistem oturtma üzerine çalışmalar söz konusu. Bunun yanında çocuklarla ve gençlerle ilgili ayrı projeler var.

Ben de bunların içinde küçük işletmeler üzerinde bir projedeyim. Yaklaşık 13 tane falan böyle aile işletmesi var, bir kooperatif kurulmuş. Ürünler ise reçel, turşu gibi bir ürün, konserve, bal, bisküviler, el sanatları vs. Üreticilere kapasite eğitimleri veriliyor, işletme nosyonu kazandırılmaya çalışılıyor, bir yandan da ürünlerin pazarlaması ve satılmasında onlara destek oluyoruz. Geçenlerde maliyet hesaplanmasında yardımcı oldum, bir yandan da sunulan projelerin ekonomik analizinin yapılmasında.

Yaptığım iş aslında gayet tatmin edici ve keyifli.

Tüm bunların yanında aslında burada çok sade bir yaşam sürdürüyorum. Olduğumuz yerde TV yok, soba yok ama taze sebze meyve var. Çamaşırları ya elimizde yıkıyoruz ya da şehre gidip arkadaşların çamaşır makinelerinde:) İnsanlar ise genel olarak çok candan ve iyi; bizim Anadolu insanlarına benziyorlar. Ben de ilk geldiğimde kendimi Çalıkuşu gibi hissetmiştim zaten...

16 ocak 2009, Cuma - Zautla, Meksika

Meksika’ya gelişimin dokuzuncu ve çalışacağım yere gelişimin ise beşinci günündeyim. Her yaşadığım anı anlatmak istiyorum aslında ama anlatacak o kadar çok şey var ki, bu bir süredir elimi ve zihnimi bağladı. Çünkü öte yandan da yenilikler ve ortam konusunda bir hazım süreci içindeyim. Ama bir yerden başlamak gerek. Ben de “şimdi” den başlıyorum.

Şimdi, bilgisayarlarla dolu bir odadayım. Bir kısmı çalışmıyor sanırsam, çalışanlarda da virüs var. Açıkta bulunan internet kablolarını kendi diz üstü bilgisayarlarımıza takarak internete bağlanabiliyoruz. İspanya’dan sınıf arkadaşım Elisa da yanımda. Odanın bir köşesinde de Kanadalı bir öğretmen, beş-altı öğrenciye bilimsel çalışmalarda kaynakça nasıl yazılır onu anlatıyor. Öğrenciler sonra tez yazacaklar.

Bu oda, şuanda bulunduğumuz yerel kalkınma merkezinin içinde. Merkezin adı CESDER. Dışardan bakıldığında bir köy okulu havası uyandırıyor. Çünkü tek katlı, çatılı. Duvarlar kerpiçten. İçinde ise 60 civarında kişi çalışıyor, çoğunluğu Meksikalı ama aralarında İspanyollar da var ve geçici olarak da toplam beş kişiyiz; bir Türk, 3 İspanyol ve 1 Kanadalı

Ben ve Elisa, İspanya’da yaptığımız “Ekonomik Kalkınma ve Uluslar arası İşbirliği” isimli yüksek lisansın bitirme çalışmasını yapmak için İspanya devleti tarafından bize sunulan bir burs ile buradayız, 6 ay süreli. Bizim gibi beş arkadaşımız da Meksika’da Puebla eyaletinde farklı köylerde ve projelerde çalışıyorlar. İki arkadaş Küba’da, iki arkadaş da Ekvator’da projelerini yürütüyor.

Benim henüz belirli bir görev tanımım yok, başlamadan önce projeleri tanımayı ve ortama alışmayı ve bana alışmalarını tercih ediyorum ve acele etmek istemiyorum. Öncesinde beni bir sanal kütüphane yaratılması için düşünmüşler ama yaptığımız ilk toplantıda, bilgisayar ve teknik becerilerimin buna pek elverişli olmadığından bahsettim ve hangi konularda daha etkili olabilirim konusunda konuştuk. İşletme bitirmiş olmamdan ve birçok eğitim ve kursa katılmış olmamdan dolayı sanırım eğitim ve yerel kalkınma konusunda bir projede yer alacağım.